قرن هفدهم، هم در اروپای جنوبی و هم در شمال اروپا، با طرح‌های باروک مجلل و غالباً طلاکاری‌شده مشخص می‌شد که غالباً انبوهی از زیور آلات گیاهی و طوماری را در خود جای داده بود.
با شروع قرن هجدهم، طراحی مبلمان اداری انرژی با سرعت بیشتری شروع به توسعه کرد. اگرچه برخی از سبک‌ها عمدتاً به یک ملت تعلق داشتند، مانند پالادیانیسم در بریتانیای کبیر یا لویی کوئینز در مبلمان فرانسوی، سبک‌های دیگری مانند روکوکو و نئوکلاسیک در سراسر اروپای غربی تداوم یافتند.
در طول قرن هجدهم، مد در انگلستان توسط هنر فرانسوی تنظیم شد. در آغاز قرن، کابینت های بول در اوج محبوبیت خود بودند و لویی چهاردهم در فرانسه سلطنت می کرد.
در این دوره بیشتر مبلمان دارای تزئینات فلزی و میناکاری شده بود و قسمتی از اثاثیه با منبت‌هایی از سنگ مرمر لاجورد و پورفیری و سنگ‌های دیگر پوشانده می‌شد.
در اواسط قرن، این سبک باروک به دلیل منحنی‌های زیبا، اورمولوی درخشان و تزئینات پیچیده سبک روکوکو، که به نوبه خود در حدود سال 1770 جای خود را به خطوط شدیدتر نئوکلاسیک، با الگوبرداری از معماری یونان و روم باستان، داد. [52] با ایجاد یک بازار انبوه برای مبلمان، کابینت ساز برجسته لندنی توماس چیپندیل The Gentleman and Cabinet Maker’s Director (1754) به عنوان “اولین کاتالوگ تجاری جامع در نوع خود” در نظر گرفته می شود.
چیزی بسیار متمایز در توسعه سلیقه در مبلمان فرانسوی وجود دارد که با سه سبک مشخص شده است که سه پادشاه نام های “Louis Quatorze”، “Louis Quinze” و “Louis Seize” را به آنها داده اند. این امر برای هر کسی که از کاخ ورسای، سپس تریانون بزرگ، و پس از آن تریانون کوچک دیدن کند، آشکار خواهد بود.
