لباس کار از روزهای انقلاب صنعتی و حتی قبل از آن، مسیر طولانی را طی کرده است. از محافظ فلز و چرم اولیه برای مشاغل تخصصی مانند آهنگری و سنگ تراشی تا لباس های کار کاربردی و شیک امروزی. و در طی آن سفر، لباس کار یک تکه حتی بر مد عمومی تأثیر گذاشته است .
اولین لباس کار احتمالاً برای مقاصد نظامی بود – کاربردی اما نه چندان راحت، تجهیزات حفاظت شخصی (همچنین به عنوان زره شناخته می‌شود) با هدف جلوگیری از از دست دادن اندام شما در اثر شمشیر، گیر کردن با نیزه یا ضربه خوردن با تیر.
البته، لباس ها و تجهیزات محافظ شخصی هنوز در نیروهای مسلح حیاتی است، اما بسیار تخصصی است و چیزی نیست که ما آن را با مشاغل روزمره و کار در فضای باز مرتبط کنیم.
فراتر از محافظت از خود در برابر برخی از جنون‌های شمشیرباز، اولین فرم‌های لباس کار تخصصی با مشاغل خاصی مانند آهنگری، سنگ‌تراشی، نجاری، شیشه‌سازی و مواردی از این قبیل مرتبط بودند و عموماً شامل محافظ‌های تخصصی چرمی مانند پیش بند و دستکش برای جلوگیری از آسیب ناشی از تیز و تیز بودند. یا ابزار و محصولات داغ.
با این حال، مفهوم گسترده‌تر لباس کار واقعاً در طول انقلاب صنعتی با ظهور گروه‌هایی که علاقه‌مند به رفاه کارگران اغلب آسیب‌پذیر، جوان و به راحتی استثمار می‌شوند، شروع به رشد کرد. شرایط ظالمانه در کارخانه‌ها و عرق‌فروشی‌ها در سراسر اروپا و آمریکا، به‌ویژه.
یکی از اولین تلاش‌ها برای تولید انبوه لباس‌های کار، «شلوار کمری» یا شلوار جین ثبت‌شده لوی استراوس و جیکوب دیویس، پرچ‌های مسی اسپورت در محل اتصالات کلیدی برای به حداقل رساندن احتمال پاره شدن درزهای شلوار در هنگام کار سخت یدی بود.
شلوار جین برای اولین بار در اوایل دهه 1870 تولید شد، شلوار جین به زودی به شلوار انتخابی کارگران در غرب آمریکا تبدیل شد – که در ابتدا بر روی معدنچیان متمرکز بود، آنها به سرعت در همه انواع کارهای دستی، از مزرعه تا کارخانه مورد استفاده قرار گرفتند – و در نهایت احتمالاً به رایج ترین شلوار تبدیل شدند. شلوار گاه به گاه پوشیده در سراسر جهان.
به عنوان یک نکته جالب، کلمه جین ظاهراً از نام پارچه فرانسوی “سرژ دو نیم” که برای اولین بار در سال 1600 ساخته شد، گرفته شده است.
شلوار جین به تکامل خود ادامه داد و به زودی با جین، یا شلوار جین، ژاکت (ابتدا بلوز نامیده می‌شد) و لباس‌های جین، با پارچه‌های سخت و لباس‌های ساخته شده از آن، تکمیل شد، که نمادی از آرمان‌های آمریکایی در کار سخت، انعطاف‌پذیری و نوآوری بود.
لباس کار جین به نوعی لباس برای کارگران یدی در ایالات متحده تبدیل شد. اما البته، این اولین مورد از این کار نبود. در بریتانیا، از اواسط قرن نوزدهم، کارگران یدی (معروف به نیروی دریایی) به طور معمول یک نوع لباس کار استاندارد شامل کلاه‌های تخت، شلوار بند ناف، چکمه‌های سنگین و ژاکت‌های سخت به همراه یک دستمال گردن رنگی برای خیس شدن عرق می‌پوشیدند.
غالباً ژاکت دارای تکه‌های چرمی بر روی شانه‌ها بود تا از پوشیدن بیل یا بیل جلوگیری کند و انواع این “یونیفرم” اصلی در کارخانه‌ها ظاهر می‌شد، با سرآستین شلوار و پیراهن‌های بدون یقه برای جلوگیری از گیر افتادن در ماشین‌های متحرک.
به طور مشابه، ملوانان، ماهیگیران و کارگران اسکله لباس‌های خاصی از جمله کت و کلاه می‌پوشیدند، در حالی که چوب‌برها یک «سبک» منحصربه‌فرد را ایجاد کرده بودند که شامل ژاکت‌های عایق پشمی با طرح‌های چهارخانه متمایز، همراه با چکمه‌های ضدآب بود. سایر لباس‌های شغلی خاص از جمله برای کارگران راه‌آهن و کامیون‌داران استفاده می‌شود.
گسترش سریع صنعتی و تولیدی در نیمه اول قرن بیستم با خود رشدی در نمایندگی کارگران به همراه داشت و سلامت و ایمنی کارگران کارخانه و کارگران یدی در اولویت قرار گرفت.
علاوه بر این، تمرکز بر روی ارائه لباس مناسب برای کارگران در محل کار که ایمن، مناسب برای هدف و مهمتر از همه راحت باشد، صورت گرفت. این با مفاهیم نوظهور برند و تمایل به پوشاندن کارکنان با یونیفرم “شرکتی” همزمان بود.
ورود و خروج از جنگ جهانی دوم این موضوع به یک موضوع مهم تبدیل شد. دو روند دیگر در همین زمان شروع شد.
اولین مورد، توسعه نیاز به لباس کار طراحی شده به طور خاص برای زنان بود – که با جذب ضروری زنان به بسیاری از مشاغل سنتی تحت سلطه مردانه در طول سال های جنگ ضروری شد – که معروف توسط رزی پرچ کن به نمایش درآمد.
